Solomon was ernstig getraumatiseerd toen ik hem leerde kennen. Dat was in 2000. In het kader van de gedecentraliseerde opvang was hij door het COA vanuit een AZC in Friesland in Amsterdam geplaatst. Mijn opdracht was hem te stabiliseren en mentaal sterk genoeg te maken om zijn trauma te kunnen verwerken.
Solomon werd samen met drie andere alleengaande minderjarige vluchtelingen gehuisvest in een flatje in Amsterdam-Zuidoost. De betonnen jungle van Amsterdam. Ik heb die plaatsing nooit begrepen.
Bij mijn eerste bezoek trof ik een bang vogeltje.
Hij had hoofdpijn en wilde niets zeggen.
Ik ben met hem gaan wandelen in het Bijlmerpark.
In stilte.
Zo wandelden we drie dagen per week, twee weken lang.
In stilte.
De derde week startte, de zevende wandeling.
Hoe heet die boom?
Een berk.
Hij streelde de boom, rook aan de bast en de bladeren terwijl hij zachtjes berk, berk, berk prevelde.
Een merel zingt in de top van de berk zijn lied.
Hoe heet die vogel?
De stilte was verbroken.
Tijdens de wandelingen begon Solomon steeds meer te praten, ook over zijn geboorteland en het trauma.
14 lentes jong was hij en hij had als taak de geiten van zijn familie te hoeden. Iedere dag ging hij bij het ochtendgloren naar de 16 geiten om ze te melken en vervolgens met ze op stap te gaan. Aan het eind van de dag keerde hij terug. Hij hield van zijn taak. Hij hield van het één zijn met het landschap waar zijn voorouders de geiten leidden naar voedzame gronden.
Tot die ene dag.
Hij keerde terug en het was verdacht stil, geen vrolijke kinderstemmen die hem begroetten, geen honden die blaften…niets. Hij werd bang. Doodsbang.
Toen hij in het dorp aankwam, werd zijn angst werkelijkheid. Ze waren langs geweest. Ze hadden huisgehouden…
alles was dood…
En dan stokte hij, viel stil en luisterden we naar de vogels.
Na twee maanden scheidden onze wegen zich. Ik had een overplaatsing naar een gastgezin in Friesland geregeld. De plek van aankomst waar hij naar terug verlangde, weg uit de betonnen jungle.
