Johnny Rivers is een typisch vertegenwoordiger van de blue-eyedsoulzangers (ze hebben overigens maar zelden blauwe ogen, er wordt dan ook bedoeld dat ze wit zijn). Hij heeft het origineel opgenomen van deze Jimmy Webb-song.
1967
Johnny Rivers bevindt zich op het grensvlak van country en soul, evenals Joe Tex – hoezeer ik die ook waardeer, ik plaats nu deze zwarte versie.
O wonderbaarlijk Youtube – de versie van Marvin Gaye kende ik niet. Hoe wonderschoon, hoe intens. En tja, de omgeving – laat u niet afleiden. Van onbekend misschien wel meteen naar de nr.1-versie voor mij. 1969.
Waarom zou ik u vertellen dat dit het eerste nummer was waarbij mijn ogen volliepen bij het eerste horen? Nou ja, ik heb het toch gedaan, dat vertellen, het is een flauw schrijverstruukje. Dat was in 1968, de plaat is in de VS uitgebracht in 1967. De versie van Glen Campbell. Ik hoop dat u zich ook identificeert met de verlatene en niet met de “ik”.
By the time I get to Phoenix
She’ll be rising
She’ll find the note I left hanging on her door
She’ll laugh, when she reads the part that says I’m leaving
Cause I’ve left that girl so many times before
By the time I make Albuquerque
She’ll be working
She’ll probably stop at lunch,
And give me a call
But she’ll just hear that phone keep on ringing
Off the wall, that’s all
By the time I make Oklahoma
She’ll be sleeping
She’ll turn softly and call my name out low
And she’ll cry, just to think, I’d really leave her
Though time and time I’ve tried to tell her so
She just didn’t know,
I would really go
Dat het geen hit is geworden aan de oostkant van de Atlantische Oceaan werd geweten aan het vermelden van allerlei exotische onbekende plaatsen. Was het dat echt? Enfin, het interesseert mij niet – waar is mijn zakdoek?
Deel 2 van een drieluik gewijd aan Glen Campbell
