Misschien kent u ons land nog niet en wellicht is het beter als we niet verklappen waar ons land ligt en wat wij doen in de wereld. Toch hebben we gemeend dat het goed is een tipje van de sluier op te lichten, zodat u weet waar u niet heen moet gaan mocht u onverhoopt op de vlucht slaan.
Wij zijn het land van de tulpen (niet Turkije), de kaas (niet Frankrijk), de grootste haven (niet China) en de Engelse drop (niet Engeland). En wij schrijven u persoonlijk omdat we willen dat u in een veilige en gezonde omgeving leeft, een goede boterham verdient en u geen zorgen hoeft te maken om de toekomst.
Natuurlijk snappen we wel dat het niet leuk is om in oorlogsgebied te leven, waar bommen en granaten het leven onveilig maken en de dagelijkse gang der dingen is verstoord. Maar wij zien dat eerder als een uitdaging dan als een probleem. Waar weinig overblijft, ligt een onontgonnen gebied van kansen klaar. Met een beetje goede wil is er een zee van vrijheid om te ondernemen en goed geld te verdienen.
Zo zijn wij ook begonnen ooit en hoewel die vrijheid in ons land is ingeperkt (te weinig ruimte, te veel bureaucratie), ploeteren wij voort. Ploeteren ja, want wij leven in een land waar weinig mogelijk is en waar elk initiatief wordt beperkt door duizenden regels. Wij zijn stiekem een beetje jaloers op jullie gebied, daar is nog van alles mogelijk, daar bestaan weinig regels, daar kun je nog ondernemen zonder lastig gevallen te worden door ambtenaren.
We moeten u uit de droom helpen: ons land is geen paradijs. Het is vochtig hier, en het kan koud worden. Wij hebben geen palmbomen en olijfboomgaarden. Aubergines, tomaten en komkommers moeten in enorme glazen huizen worden gekweekt omdat er te weinig zon is om het groeiproces goed te laten verlopen.
En dan de voorzieningen: er is van alles in overvloed maar het kost geld, veel geld. Mensen zijn bijna hun hele inkomen kwijt aan vaste lasten: hypotheek, nutsvoorzieningen, belastingen. Dat betekent weliswaar werk voor duizenden ambtenaren en service-verlenende instanties, maar maakt dat we samen een enorme schuld hebben. Ook onze gezondheidszorg is niet op orde: lange wachtlijsten, enorme bedragen voor medicijnen, wegkwijnende ouderen en zieken. Regelmatig moet een voordeur worden opengebroken om het rottende lijk van een bejaarde weg te halen terwijl buren maandenlang niets in de gaten hadden.
Als ik u was, zou ik blijven waar u bent of ergens in de regio een optrekje zoeken. Te meer omdat u als u naar hier komt niet de rechten hebt die wij, ingezetenen van deze staat, wel hebben. U mag niet werken bijvoorbeeld en wij plaatsen u in concentratiekampen waar u mag verblijven met bed en brood en een zakcentje dat het mogelijk maakt dat u eenmaal per week een uitje naar de plaatselijke Mcdonalds kunt maken. Uw leven hier bestaat uit een aaneenschakeling van ellende: talloze screeningen, ellenlange bureaucratische verwikkelingen, en maandenlange –soms jarenlange- wachtperiodes waarin u geen kant op kunt. U mag niets, u doet niets, u verdoet uw tijd.
Zegt u nou zelf: dat is toch geen leven?
Daarom zeg ik u, namens het kabinet en mijn landgenoten: kom niet naar ons land. Wij zijn niet aardig, en u wilt hier nog niet dood gevonden worden.
Met de allervriendelijkste groeten,
Namens het kabinet,
…………..
