Vergelding, deel 2

Sinds het begin van deze week bombardeert Israël Gaza. Er zijn bij het schrijven van dt bericht al meer dan 100 doden en 700 gewonden, waarvan velen kritisch. Stelt u zich eens voor dat een gebied ter grootte van een stad Amersfoort, waar onlangs een statement door Amersfoort Sinterklaasstad werd gemaakt dat dit jaar nergens zoveel Zwarte Pieten zullen optreden, maar dan met bijna 1,8 miljoen mensen in een paar dagen tijd 1000 keer met duizenden tonnen explosieven wordt gebombardeerd. Dat die stad is afgesloten van de buitenwereld met een dringend gebrek aan drinkwater, voedsel en medicijnen en waar hulpverleners en journalisten het risico lopen te worden neergeschoten. Dat de inwoners voor 80% bestaan uit vluchtelingen die zijn verdreven nadat zij ongewenst en illegaal werden verklaard en hun bezittingen waren afgepakt.

Zo is er nog veel meer uiterst negatieve informatie te geven over Gaza. Daar hoort natuurlijk ook bij dat er nog steeds projectielen op Israël worden afgevuurd. Het standaardverhaal is dat deze afkomstig zijn van Hamas, maar er zijn verschillende militante groepen. U moet zich voorstellen dat in de openluchtgevangenis die Gaza heet er maar een beperkte mate van autoriteit bestaat en de bevolking voortdurend in armoede en angst leeft. Men heeft simpelweg de middelen niet om een stabiele maatschappij op te bouwen. Die autoriteit wordt bovendien betwist door een deel van de eigen bevolking en beschikt niet over een militair apparaat om de eigen bevolking te beschermen tegen bombardementen. Hoe men hieruit kan ontsnappen is aan Israël en Egypte, maar die houden de grenzen op slot.

Hamas noch de haviken in Israël zijn gebaat bij een oplossing voor het slepende conflict. Ieder incident is opnieuw aanleiding om de eeuwigdurende vergelding voort te zetten. Hamas kon in Gaza aan de macht komen, omdat zij als enige zorgden voor onderwijs, hulpprogramma’s en sociale voorzieningen, even los van waarvoor Hamas ideologisch staat. Na de verkiezingen in 2006 volgde een gewelddadig conflict tussen Hamas en Fatah in Gaza, waarop Hamas de macht greep. Het zorgde voor een definitieve breuk met de andere Palestijnse beweging, Fatah, wat in het voordeel was van Israël. Verdeeldheid onder Palestijnen helpt Israël door te gaan met het onderdrukken van weerloze burgers, het vernietigen van hun eigendommen en het confisceren van hun land.

Ondanks de propaganda van Israël dat men burgers ontziet en men de terroristen en hun militaire installaties wil uitschakelen zijn er veel burgerslachtoffers en worden er nog steeds projectielen vanuit Gaza afgevuurd. Wat ook gebeurt is dat Israël burgerdoelen bestookt in de hoop dat Hamas bereid is te stoppen met het beschieten van Israël. In werkelijkheid is het meeste schiettuig in handen van andere facties. Van de kleine half miljoen wapens is volgens Israëlische bronnen minder dan 5% in handen van Hamas en dat zijn de middelen die oa. door de VS, Jordanië en Egypte eerder aan de Palestijnse autoriteit waren gegeven. Hamas heeft dus weinig tot geen controle over het merendeel van het arsenaal dat in handen van de vele clans is.

Israël is daarentegen de tweede militaire macht in de wereld met bestedingsruimte van 15 miljard dollar per jaar. Het heeft een systeem om naderende projectielen uit de lucht te schieten, tienduizenden reservisten staan klaar om het dichtbevolkte Gaza binnen te vallen met duizenden tanks en honderden vliegtuigen. Het zal ondertussen doorgaan in de Westbank met het vernielen van huizen en goederen, boomgaarden, akkers om plaats te maken voor nog meer ommuurde nederzettingen. Geen enkel Westers land heeft afkeuring uitgesproken tegen de zinloze moord op burgers, waaronder veel kinderen. In Israël zelf neemt de kritiek op Netanyahu toe, wat weer beantwoord wordt met doodsverwensingen aan het het adres van zijn critici en oproepen op sociale media om links en alle Arabieren uit te roeien.

De bevolking van Gaza heeft helemaal niets, behalve dagelijkse ellende en het uitzicht op nog veel meer ellende en weinig sympathie van de rest van de wereld. In veel media en een groot deel van de publieke opinie heerst de gedachte dat ze zelf schuld zijn. Daarom is het topnieuws als er weer projectielen op Israël worden afgeschoten die nauwelijks doel raken, maar is het nauwelijks nieuws als het zoveelste gebouw, huis, waterzuiveringsinstallatie, school of ziekenhuis in Gaza wordt gebombardeerd. Of een tent aan het strand waar men naar de WK-wedstrijd tussen Argentinië en Nederland keek. Dat hoort er blijkbaar gewoon bij als je al 50 jaar onderdrukt wordt en in een vluchtelingenkamp, ghetto of openluchtgevangenis vast zit en geen kant uit kunt. Want, zo denkt men, als je daar zit, dan zul je dat wel verdiend hebben.