De Wereldorde went nooit

Een bekentenis, gebaseerd op zelfanalyse.
Ondanks alles ben ik geschokt door de staatsgreep, niet alleen in de gelijkgeschakelde media voorgesteld als een volksopstand zoniet revolutie, in Oekraïne.
Als ik geschokt ben, en dat ben ik, zegt dit vooral iets over mij.
Dat de Geallieerden de partizanen in Griekenland hielpen bestrijden en de collaborateurs aan de macht hielpen na de Tweede Wereldoorlog – klappen we er nog over? Dat Het Westen juichte bij de etnische zuivering van Kroatië in 1995, dat deze nieuwe staat koketteert met het collaborateursverleden met nazi-Duitsland, tja, u krijgt het niet dagelijks op uw bordje in de kwaliteitskrant.
De staatsgreep in Iran in 1953, waarbij het land overspoeld werd met dollars ten behoeve van demonstranten die de terugkeer van de sjah eisten, tja.
De staatsgreep in Indonesië, 1965, waarna meer dan een miljoen al dan niet gecertificeerde communisten werden afgeslacht en honderdduizenden in het concentratiekamp belandden, het is alweer zo lang geleden.
De overval op Oost-Timor door het zelfde regime, met de zegen van Ford en Kissinger die net op visite waren geweest, het uitmoorden van een derde van de bevolking – gaan we het nog over de joods-christelijke waarden en de Liefde voor de Homo hebben, hoe zit het?
De moord op Allende en het “neoliberale” voorbeeld van een heilstaat in Chili – “Het werkte toch?”
De Nederlandse koningin is een dochter van een medeputschist, Argentinië, 1976. Moet kunnen. “Ze doet het toch goed”.
De ontvoering en afzetting van de gekozen presidenten van Haïti (2004) en Honduras (2007), uw courant denkt er genuanceerd over. “Iets met mensenrechten of zo”.
De overval op het net onafhankelijke Kongo en de moord op de gekozen premier Lumumba. Ach, het is alweer zo lang geleden.
Vietnam. Cambodja. Biafra. Chagos. Irak, nog pas gisteren, of nog steeds. Het inrichten via NAVO-bombardementen van een narcostaat Kosovo.
Ik sla een heleboel over. Vorig jaar nog, Egypte. Ik kan wel aan de gang blijven.

Ik hoor eigenlijk geschokt te zijn dat ik toch nog geschokt ben. Dat iemand die ik ondanks zijn vaststaande corruptie wel als een liberaal zag even juichend in zijn steenkolenengels komt spreken tot de menigte van de Partij voor de Vrijheid en de Rechtse Sector in Kiev – dat mij dat schokt. De openlijke blijdschap in Berlijn en Washington over het afzetten van de gekozen president – kon het niet wat minder?
De campagne tegen Rusland die toch al aan de gang was voor het pinkwashen rond de Olympische Spelen en ook nog voor het knuffelen van Washingtons lievelingsanarchisten Pussy Riot die niet eens een dienst in een kathedraal mochten verstoren. De voorstelling van zaken dat de nazi’s en andere demonstranten in Kiev in wie Washington vijf miljard heeft gestoken “voor Europa” zijn, waarmee im- zoniet expliciet gezegd wordt dat Rusland niet bij Europa hoort – precies zoals de oude nazi’s ook steeds zeiden.
Provoceer Rusland vooral door het land waar Moeder Rusland geboren is integraal zoals Chroesjtsjow het gecreëerd heeft in te palmen als EU- en NAVO-protectoraat.
Tenslotte is Rusland slechts bij machte de wereld een keer of tien op te blazen. De VS kan daar vast meer dan twintig keer van maken. Kom maar op dus.

De Nieuwe Wereldorde steunt de Wedergeboorte.