Komen politici hun beloften na? Om die vraag draait het voornamelijk in de Amerikaanse midterm verkiezingen. Deze tussentijdse verkiezingen voor onder meer het Congres vinden ongeveer halverwege een presidentstermijn plaats, vandaar het begrip ‘midterm’.
Vanzelfsprekend beloven politici altijd meer dan ze kunnen waarmaken. Doen ze die beloften niet, dan worden ze niet verkozen. Zo beloofde Mark Rutte in 2012 een plus van 1000 euro aan iedere werkende. Natuurlijk was die belofte onzinnig gezien de economische situatie. Om dergelijke flutbeloften snel af te rekenen zijn ‘midterm’ verkiezingen een uitstekend instrument.
Democratische verworvenheden worden tegenwoordig vaak als ‘systeemfoutjes’ betiteld. We leven tenslotte in orwelliaanse tijden. Wanneer een afstraffing dreigt voor een heilloos beleid van VVD+PvdA+D66+CU+SGP, is dat een recept voor een ‘ramp’ volgens ideologen van de heersende klasse.
Het zal mij ook verbazen als dit het laatste kabinet zal blijken te zijn dat zijn Waterloo vindt door de (getrapte, ik zeg het nog maar eens) verkiezingen voor de Eerste Kamer. Het huidige systeem, gecombineerd met een electoraat op drift, is namelijk een recept voor een ramp.
(Reformatorisch Dagblad)
Maar de enige ‘ramp’ is dat politici moeten leren zo realistisch mogelijke keuzes voor te leggen. Zo krijgt Griekenland zijn rechtvaardige schuldherstructurering niet zomaar, maar is er een lange en harde strijd voor nodig.
