Psychedelische klassieker du jour: Cream – White Room

In 1966 ontmoette Eric Clapton drummer Ginger Baker, die bezig was een nieuwe band te formeren. Clapton was niet erg gelukkig met zijn positie in de band van John Mayall en accepteerde Baker’s aanbod zich aan te sluiten bij zijn nieuwe groep, mits Baker basgitarist Jack Bruce ook uit zou nodigen. Baker en Bruce konden elkaar niet luchten of zien, maar besloten hun persoonlijke geschillen opzij te zetten ter wille van ‘de muziek’. Geheel voorspelbaar vochten Bruce en Baker elkaar binnen de kortste keren weer de tent uit, met de verlegen Clapton in de rol van vredestichter.

In ’68 had Clapton het wel gezien. Het constante gedonder tussen Bruce en Baker kwam Clapton de neus uit en de muzikale koers van de band begon hem steeds meer tegen te staan. De muziek van Cream werd niet alleen steeds harder, maar ook steeds complexer. Clapton was diep onder de indruk geraakt van Robbie Robertson’s functionele, subtiele gitaarspel op Music from Big Pink, het debuutalbum van The Band, en wilde terug naar een eenvoudiger stijl. Bovendien communiceerden de bandleden amper nog met elkaar op het podium. Clapton beweert dat hij tijdens een concert ophield met spelen zonder dat dit Bruce en Baker opviel. Eind ’68 kapte de band er definitief mee en ging ieder zijns weegs.

White Room is ongetwijfeld de bekendste song van Cream, een magnifiek stukje rock-drama. Volgens mij gaat de tekst over het afscheid  van een meisje en het daaruit resulterende verdriet, maar volgens anderen is het een gecodeerde tekst over heroïne. Oordeel zelf.

 In a white room with black curtains near the station
Blackroof country, no gold pavements, tired starlings
Silver horses ran down moonbeams in your dark eyes
Dawnlight smiles on you leaving, my contentment
I’ll wait in this place where the sun never shines

Wait in this place where the shadows run from themselves
You said no strings could secure you at the station
Platform ticket, restless diesels, goodbye windows
I walked into such a sad time at the station
As I walked out, felt my own need just beginning
I’ll wait in the queue when the trains come back

Lie with you where the shadows run from themselves
At the party she was kindness in the hard crowd
Consolation for the old wound now forgotten
Yellow tigers crouched in jungles in her dark eyes
She’s just dressing, goodbye windows, tired starlings
I’ll sleep in this place with the lonely crowd;

Lie in the dark where the shadows run from themselves

https://www.youtube.com/watch?v=pkae0-TgrRU