Protestlied du jour: The lament of the Cherokee Reservation Indian

Net voor het eerst gehoord en nu reeds gedeeld, het origineel van dit lied door Marvin Rainwater, zelf deels Cherokee, geschreven door John D. Loudermilk, die zelf een Cherokee-betovergrootouder had. Zeggen de kronieken. Ik vind het koor kitschig, maar wie ben ik.


1959

They took the whole Cherokee nation
Put us on this reservation
Took away our ways of life
The tomahawk and the bow and knife
Took away our native tongue
And taught their English to our young
And all the beads we made by hand
Are nowadays made in Japan

Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die

They took the whole Indian nation
Locked us on this reservation
Brick built houses by the score
Won’t need teepees any more
Though I wear a shirt and tie
I’m still part native deep inside

Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die

Though they changed our ways of old
They’ll never change our heart and soul

Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die

But maybe someday when they learn
Cherokee nation will return, will return, will return, will return, will return


De versie van de auteur, John D. Loudermilk dus, 1963

De eerste en beste hitversie was van de Engelsman Don Fardon, eerder van pre-punkband The Sorrows, waarbij de Cherokee evenwel een bowieknife in plaats van bow and knife in de handen wordt gestopt.


1968

Paul Revere and the Raiders hadden er in 1971 de grootste hit mee onder de naam The Raiders. De versie is geënt op het arrangement van Don Fardon.

O ja, wie mij komt vertellen dat je Native American moet zeggen omdat dat niet discriminerend is, mag mij uitleggen (en aan mijn Indiaanse maten) waarom de mensen van dat werelddeel naar de Italiaan Amerigo Vespucci vernoemd zouden moeten worden, en waarom dat dan zoveel beter is. “Mensen” is het woord, en als het moet, dan “oorspronkelijken” – maar waarvan? Van het Schildpadeiland?